Mens & lijden

Afscheid van pasgeboren leven ...

Afscheid nemen is altijd zwaar, maar afscheid nemen van iets wat er nog maar net is, dat is pas echt zwaar. Eerst ben je in verwachting en ben je super trots met je baby, de geboorte komt er aan je kan bijna niet meer wachten. Maar als het dan misloopt, stort gewoon de hele wereld in. Ik denk dat er niets zwaarder is dan het verliezen van een pasgeboren kind. Het is dan belangrijk dat de ouders goed worden opgevangen. Daar zijn gelukkig voldoende mensen voor om de ouders van een gestorven kind op te vangen. In het filmpje maken we kennis met een van die  mensen namelijk Ine, ze is pastoor in het UZ Gasthuisberg in Leuven. ze is vooral bezig met de patiënten in de verloskamer en op de neonatale afdeling. Ze begeleidt dus ook ouders bij hun rouwproces na een zwangerschapsonderbreking. Ze willen de mensen hier vooral steunen op vlak van spiritualiteit en levensvragen. Ze gaan dan meestal ook een gesprek aan met de ouders. Er wordt ook gezorgd voor een ritueel: dit is dan meestal een doopsel of een uitvaart van het kind. Het ritueel kan zowel katholiek zijn of eerder neutraal. Ze kijken altijd wat de ouders in de eerste plaats willen.

 In het filmpje getuigen ook twee ouders namelijk Jeroen en Annelies waarvan hun kindje Achiël ook is gestorven. Ze vertellen dat je het moment dat je te horen krijgt toch altijd nog blijft hopen, zo zijn we nu eenmaal. Het was een enorme klap voor hun om dan te horen te krijgen dat hun kindje niet levensvatbaar was. Ine heeft hen dan ook gedurende het hele proces begeleid. De ouders vonden het dopen van Achiël heel belangrijk, vooral omdat hun eerste kindje Noa ook gedoopt was. Het doopsel stond voor hen als betekenis  'zorgen voor'. Ze wilden dit doen om zo toch nog een beetje kunnen zorgen voor Achiël. Zo zijn voor hen Achiël en Nora ook met elkaar verbonden. Eva zelf vindt telkens ook de kracht om dit te doen door God. Zo kan ze haar sterk houden en de mensen gaan helpen.


Het filmpje over afscheid van pasgeboren leven:

 

 

Mijn mening hierover:

Ik vind het in de eerste plaats chapeau voor Ine dat ze telkens opnieuw mensen gaat helpen bij het verlies van hun pasgeboren kindje. Het zou niks voor mij zijn denk ik. Ik zou het denk ik niet aankunnen om ouders met zo'n verdriet toch weer een beetje zin te geven aan het leven. Maar je merkt hier toch bij de ouders van Achiël dat het haar wel lukt om die mensen toch terug wat positiviteit te geven in het leven. Doordat de ouders hun kind kunnen dopen kunnen ze toch nog een beetje zorgen voor hun kind. Ik vind het dapper van de ouders ook dat ze toch proberen om er op een aanvaardbare manier mee om te gaan door bijvoorbeeld een doopsel te geven voor hun kind. Want ik denk dat dit het ergste is wat je kan meemaken als ouder. Dit kan je gewoon niemand toewensen, zoiets vreselijks. Ik denk dat de ouders van Achiël ook wel geloven dat er nog iets is na de dood net omdat ze een geliefde verloren zijn, hopen ze dat ze die ooit in de hemel nog gaan terug zien.