Mens & zingeving

Delicious: Artikel Standaard: "Ruim helft belgische jongeren voelt zich gelukkig"

 

 

 

Iets meer dan de helft (54 procent) van de Belgische jongeren tussen 15 en 25 jaar beschouwt zichzelf als gelukkig. Eén op de zeven voelt zich ongelukkig. Toch blijken Belgische 'Millennials' minder tevreden dan hun leeftijdgenoten in Nederland, waar ruim 65 procent zegt gelukkig te zijn.

              

 

 

 

Dat blijkt uit de resultaten van een grootschalige studie van het marktonderzoeksbureau InSites Consulting bij meer dan 4.000 jongeren in zestien landen.

 

De top 3 van landen met het grootste aandeel gelukkige jongeren bestaat uit Brazilië, India en China. Daar voelen net geen zeven op de tien jongeren zich gelukkig. Zweden en Rusland zijn de nummers 4 en 5. België staat samen met Denemarken, Frankrijk, Italië en Spanje op de laatste plaats.

 

'Je kan wel zeggen dat deze Generatie Y een 'happy generation' is', concludeert Joeri Van den Bergh van InSites Consulting in een mededeling over de studie. 'Nergens hebben we minder dan de helft uitgesproken gelukkige jongeren gevonden en gemiddeld genomen over alle regio's zegt slechts zo'n één op de tien jongelui niet gelukkig te zijn.'

 

Het grootste aantal ongelukkige jongeren vond het bureau in Groot-Brittannië, met bijna één op de vijf (18 procent), en ook Italië en Frankrijk bevonden zich in de buurt van deze score.

 

Vakantie maakt Belgische jongeren het meest gelukkig. Seks en contact met vrienden en familieleden komen op de tweede en derde plaats. Gebeurtenissen waarvan jongeren ongelukkig werden, waren: de scheiding van hun ouders, de diagnose van een ernstige ziekte en gedumpt worden door hun vriend(in).

 

Mijn mening over dit artikel:

 

Ik ben akkoord met wat er in het artikel wordt gezegd. Ik denk ook dat er bij ons nog altijd een aantal mensen zijn die niet echt gelukkig zijn en dit is dan meestal door alles wat ze al hebben meegemaakt. Denk maar aan de dood van een vriend of vriendin, slechte punten op school, scheiding van ouders, diagnose van een ernstige ziekte en noem maar op. Jammer genoeg worden we er dagelijks mee geconfronteerd Ook is het zo dat sommige jongeren plots ongelukkig worden. Eerst gaat alles goed, maar plots, door een opeenvolging van een heleboel tegenslagen, gaat alles opeens minder goed. Bij mij was dit namelijk ook zo. Alles ging altijd goed, ik was eigenlijk nog nooit echt ongelukkig geweest. Misschien wel eens voor iets kleins, maar dat was dan meestal vlug terug over. Tot op een dag alles tegen sloeg, een hele goede vriendin kwam in het ziekenhuis terecht, dat zelfde moment mijn oma ook. Daarna overleed mijn oma dan ook nog. Dit was voor mij echt wel ongeluk en het was zo plots, dat was wel moeilijk. Ik kan bevestigen wat in het artikel staat dat jongeren het meest gelukkig worden van reizen. Bij mij is dit namelijk ook zo, als ik op reis ben, kan ik eens volledig ontspannen en hoef ik me in niets druk te maken. Dat is pas echt geluk. Ook omdat je dan eens samen bent met alle mensen die je graag hebt en dat kan wel eens deugd doen na een zware periode. Na het lezen van dit artikel kan ik alleen maar bevestigen dat er dagelijks veel dingen gebeuren waardoor mensen ongelukkig zijn.

 

Een moment in mijn leven dat ik echt ongelukkig was ...

 

 

Ik heb ook zo'n moment gekend in mijn leven. Dit jaar in de maand februari begon het voor mij allemaal. Ik was heel gelukkig en alles ging goed met me. Ik kon me goed focussen op school, ik moest me er wel goed voor inzetten want ik merkte wel dat het zesde moeilijk werd voor me. Maar op een avond was ik aan het leren voor een toets de volgende dag, toen plots de telefoon ging. Het was mijn mama die belde, mijn meme was plots niet goed en moest opgenomen worden in spoed. Het was blijkbaar iets met haar hart. Ik weet niet wat er allemaal door me ging, ik moest gewoon constant aan haar denken. Ik wou toen natuurlijk ook onmiddellijk naar haar toe gaan, maar mijn mama zei dat het beter was te wachten tot morgen, dat het nu toch al laat was. Ik probeerde dan om toch nog wat verder te gaan leren, maar dat ging natuurlijk totaal niet meer. Net daarvoor had ik namelijk al ander slecht nieuws gehad ook een hele goede vriendin van me. Ze had me gestuurd dat ze opgenomen was in het ziekenhuis voor iets met haar maag. Ik was gewoon volledig overstuur, twee mensen die ik zo graag zag waarmee het niet goed ging. En ik, ik kon niks doen .. Ik kon alleen maar toekijken en hopen dat het goed ging aflopen. Ik stopte dan maar met leren, want daar had ik eigenlijk totaal geen zin meer in dat moment. Ik kon me toch niet concentreren en dacht alleen maar  aan mijn vriendin en mijn meme op dat moment.

 

De volgende dag ging ik dan maar met een klein hartje naar school, ik had er echt geen zin in .. Ik moest voortdurend wenen en was er heel de voormiddag niet bij met m'n gedachten. Het was gelukkig woensdag, dus ik moest maar een halve dag naar school. In de namiddag ging ik eerst even bij mijn vriendin langs, want bij mijn meme mocht ik maar bepaalde uren binnen omdat ze op hartbewaking lag. Ik had het daar wel moeilijk mee eigenlijk dat ik niet wanneer ik maar wilde bij mijn meme kon zijn. Het maakte me echt wel ongelukkig, want zij was net iemand die me altijd terug wat kon opvrolijken. Gelukkig had ik dan toch even mijn beste vriendin kunnen zien en ging het redelijk met haar, dat stelde me toch al een beetje gerust. Daarna kon ik eindelijk bij mijn meme, ik vond het super dat ik haar kon zien, ook al was het maar even. Na mij bezoekje bij haar voelde ik me al terug wat beter, gelukkig was ik nog niet. Ik ging maar gelukkig zijn, eens ik wist dat alles terug goed was met mijn meme en ze terug naar huis mocht.

 

Ik ging zo iedere dag op bezoek bij mijn meme en mij vriendin. Dit maakte me toch al wat gelukkiger, dat er toch iets was wat ik kon doen voor hen, ook al was het dan alleen er zijn voor hen. Op school ging het steeds minder, ik was niet zo meer bezig met school. Ik zat meer bij mijn meme en vriendin met m'n gedachten. In mijn gip - groepje was er hierdoor vaak ruzie en ik liep er ongelukkig bij. Ik had dan besloten om er over te praten met de leerkracht. Dat hielp gelukkig al een beetje. Met mijn meme ging het ondertussen steeds beter ze lag al op een gewone kamer en ook met mijn vriendin was het al wat beter.

 

Op een avond was ik wel enorm verschoten, ik klopte aan bij de kamer van mijn meme en ze zat te wenen op haar bed. Ik had het daar moeilijk mee , ik wist even niet wat zeggen of doen. Ik plaatste me neer naast haar op het bed, nam haar vast, ik schoot meteen ook in tranen uit. Ik had het gewoon zo moeilijk om mijn meme ongelukkig te zie. Ik dacht net dat het beter ging met haar en nu dat. Toen kreeg ik te horen van m'n meme dat ze een kijkoperatie voor haar hart moesten gaan ondergaan, omdat ze al een hartaanval had gedaan en ze moesten kijken of dit schade had aangebracht. Ze vertelde me dat ze dit echt niet zag zitten en super bang was voor zo'n operatie. Ikzelf kon haar volledig begrijpen want ik heb zelf ook een enorme schrik van operaties, het zit zowat in onze familie. Maar ik stelde haar gerust en zei dat het wel ging meevallen, dat ik een kaarsje zou branden en heel de tijd aan haar zou denken. Ik zei haar ook nog dat ik bij haar zou zijn vanaf het moment dat de operatie voorbij was. Na ons gesprek merkte ik dat mijn meme al terug wat nieuwe hoop had, dat maakte me wel blij. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik er op dat moment nog niet volledig gerust in was. Een verpleegster merkte dat ik al wenend naar buiten liep en sprak me aan. Ze probeerde me gerust te stellen dat alles wel zou goed komen en dat het geen erge operatie is. Nadat probeerde ik dan toch om gewoon te denken dat alles goed zou aflopen. Met mijn vriendin ging het beter en normaal mocht ze binnen een paar dagen al terug naar huis.

 

De dag van de operatie van mijn meme, was ik voortdurend met mijn gedachten bij haar ik kon aan niks anders denken. Op school had ik het ook heel moeilijk om me te concentreren. Ik hoopte zo dat alles goed zou aflopen, want ik zat er echt wel mee in. Ik brandde als ik s' middags terug thuis was van school een kaarsje voor haar en maakte het even stil. Daarna probeerde ik nog wat mijn gedachten te verzetten door wat te werken voor school. Dan was eindelijk het moment aangebroken, ik ging naar het ziekenhuis en een beetje later ging ik eindelijk weten hoe de operatie was verlopen. Ik was wel blij dat die dag mijn beste vriendin was meegegaan met me naar het ziekenhuis, want op dit moment kon ik haar aanwezigheid bij me wel goed gebruiken. We gingen eerst nog even op bezoek bij mijn vriendin die in het ziekenhuis lag, omdat we toch nog wat moesten wachten daar op nieuws over mijn meme. Met mijn vriendin ging alles goed en normaal mocht ze morgen al terug naar huis. Dat maakte me toch al wat gelukkiger dat moment. Maar toch zat ik maar voortdurend te denken aan mijn meme en hoe het zou gaan met haar. Ik was bang, heel bang, bang om haar te verliezen. Want ik wist dat het zonder haar nooit meer hetzelfde zou zijn.

 

Een beetje later kreeg ik plots telefoon van mijn mama. Ik had haar al voortdurend gestuurd of ze al iets meer wist en wanneer we op bezoek mochten bij meme. Mijn mama klonk triestig aan de telefoon, ze vertelde me namelijk dat de dokter haar had opgebeld dat ze onmiddellijk naar het ziekenhuis moest gaan, dat er blijkbaar complicaties waren opgetreden. Ze ging me iets laten weten vanaf dat ze meer wist. Op dat moment wist ik niet goed wat ik moest denken, het ging niet goed volgens wat mijn mama zei aan de telefoon. Ik hoopte gewoon dat ze haar er nog gingen door krijgen. Ik stuurde mijn mama nog een paar berichten, maar ze antwoordde niet meteen .. Tot ze me plots stuurde: 'We komen jullie halen zorg dat je klaar staat aan ingang' Ik wist echt niet wat er ging gebeuren, ik bleef maar wachten op een teken...hopen dat het goed zou aflopen. Maar mijn hoop was voor niks geweest .. Toen mijn mama aan kwam bij het ziekenhuis stonden de tranen in haar ogen. Ik was volledig in paniek en vroeg haar hoe het ging met mij meme. Ze vertelde me toen dat mij meme het niet had gehaald, dat ze in de operatie was gebleven .. Ik wist gewoon niet wat ik hoorde, ik kon en wou dit niet geloven. Ik begon te wenen en kon gewoon niet meer stoppen. Op dat moment stond mijn wereld echt stil. Ik stelde mezelf verschillende vragen. Waarom heb ik haar toch niet kunnen helpen? Waarom moeten ze nu net zij van mij afnemen? Waarom gebeurt dit zo onverwachts? Waarom bleef ze in die operatie? Ik had het moeilijk, ik heb het lang zwaar gehad, ook het feit dat ik niet echt afscheid had kunnen nemen van haar lag me zwaar.

Ik gaf me zelf ook van veel dingen de schuld. Ik zei haar nog de dag ervoor dat het wel allemaal goed ging komen, dat ze zich geen zorgen moest maken en dan gebeurt dit. Ik heb lang heel ongelukkig geweest, ik had in niks nog zin en niks kon me nog iets schelen. Gelukkig ben ik door mijn vrienden en familie er toch door gekomen. Ik blijf nu altijd denken aan de mooie momenten die ik met haar heb beleefd en dat maakte me sterker en geeft me nu nog telkens opnieuw de kracht om door te gaan.